Ateşin Etrafında Halka Olanlar
Ülke ağır ağır yangın yerine dönüyor. Tutuşan sadece ekonomi, hukuk ya da siyaset değil; vicdanlar, umutlar, insan onuru da alev almış durumda. Ne bir gölge kalmış altında soluklanacak, ne de tutunacak bir dal. Bu gidişat, sadece bir çöküş değil; aynı zamanda bir vazgeçiş, bir terk ediş hâli…
Anayasa rafta. Ne takan var ne sayan. Kurallar yalnızca zayıf olanlar için geçerli sanki. Statüler değişiyor, çobanlar değişiyor ama sürü aynı belirsizliğin içinde kayboluyor. Ülkenin en yüksek makamı, Cumhurbaşkanlığı bile, artık sembolik ağırlığını yitiriyor. Saygının yerini gösteriş, vakarın yerini şatafat almış. Güneş gözlüğüyle verilen pozlar, kim için neyi temsil ediyor belli değil. O görüntüler bile isteğe verilmiş gibi, hatta belki bir mesaj bile içeriyor.
Cumhurbaşkanı partili olabilir, ama bu makam her şeyden önce milleti temsil eder. O koltukta oturmak, sadece güç değil aynı zamanda sorumluluktur. Ve bu sorumluluğun altı, her geçen gün biraz daha oyuluyor.
Otla saman karışmış, içinde iğne arayanlar çıkıyor. Akıl tutulması yaşanıyor. Herkes günü kurtarmanın, her durumu griye boyamanın derdinde. Oysa her koyunu bacağından astılar ama kuyuyu kazanlar, dönüp dolaşıp kendi çukurlarına düşmekten kurtulamadı.
Ve şimdi… Yavaş yavaş yayılan yanık kokusu burunları sızlatıyor. Meclisin çatısı altından yükselen dumanlar kimseyi kaygılandırmıyor sanki. Kaynayan tencerenin dibi tutmuş ama kapağını kaldırmaya cesaret eden yok. Herkes farkında; kral çıplak. Ama susuluyor. Gözler kapalı, kulaklar tıkalı. “Bekle ve gör” taktiğiyle günü idare edenler, kamyon kasasındaki çil yavrusu gibi dağılacakları o duvara doğru hızla ilerliyorlar.
Milletin suyu çoktan ısındı. Serinlemeye çalışan halk ise ne yazık ki, henüz farkında bile değil büyük ateşin ortasında olduklarının. El ele tutuşmuş gibi ateşin etrafında halka olmuşlar. Yaz bitmeden kışa soyunmaya çalışanların arasında, akla zarar ne çok manzara var.
Ama en çok da vicdanlar yanıyor. Sessiz çoğunluğun, sustukça daha çok içinin yandığını görmek en ağırı. Dananın kuyruğu kopacak ama kimin elinde kalacağı meçhul.
İyi olan kaldı mı?
Yaraya su serpsek hangi birine yetişebiliriz?
Eyy koca dünya…
Bir ülkenin yalnızca kurumları değil, insanlığı da eriyor gözlerinin önünde.
