Kokuşmuşluk diz boyu.
Bu da ne yazık ki her şeyi kapsıyor.
Nereye baksan, hangi yöne kafanı çevirsen kokuşmuşluk!
İlla bir çarpıklık illa bir adaletsizlik, yine bir vurdumduymazlık olacak.
Söz gelimi, farklı kategorilerin olası insan faktöründen tutun da her bir yapılaşma, kurum ve kuruluşların işletmeleri.
En tepedekilerin sayıca kalabalık üsleri ve saygı değer büyükleri sistemin sistemsel işlemeyişi, bu kişileri daha bir gaza getirip hırslandırarak kokuşmuşluğa çanak tutar.
Buna paralel odak noktası olan netlik, saydamlık ve dürüstlük her zaman olduğu gibi yine delinip gözden kaçırılmıştır. En doğalı ve olunması beklenen hakikatin dayandığı nokta tam da bu olmalıydı.
Mamafih, yanılsama buraya kadarmış. Her zamanki tek gerçek, kokuşmuşluk…
Aşağıdakiler ve Yukarıdakiler filmini izleyen var mı bilmem ama, ben filmin sonunu getiremeden yarıda bıraktım. İçim kaldırmadı.
Sanırım filmin sonunu getiren olmuştur meraktan. Film, bir kaç katlı binadan ibaret. Odalarda kalan bir iki kişi ortasında yiyecekleri taşıyan bir de asansör var.
Yiyeceklerle dolu bu asansör her katta durur ve o kattakiler doyacak kadar yer. Süre de sınırlıdır. En kısa sürede doyana kadar yiyeceklerden yemek zorundalardır.
Sınırlı olan yiyecekler bittiğinde, insanlar bu kez de birbirlerini yemeye mecbur bırakılır. Ta ki yiyecek bir şey kalmayana kadar.
Son bir kişi kalana dek böyle devam eder.
Çağımızın insanları da bu noktaya ha geldi ha gelecek.
İnanın ki, güçlü her zaman güçlüdür.
Eskiden parayla saadet olmaz denirdi.
Şimdi tam zıttı bir söylemse, ‘parasız saadet olmuyor’ diyor günümüz insanları!
Yasalarınsa, içi kokuşmuş artık. Hiç kimse, genelgeleşmiş içi boş yasalara yanmıyor. Kokuşmuşluksa aldı başını gidiyor. Çare, yine insan boyutuna uzanıyor.
Dolayısıyla yine de her çıkar yola maruz kalan insanların kendileri değil midir? Yani ta kendileri.
Bir aynaya baksalar aslında, görecekler korktukları gerçeği!
