Yazsam kitap olur.
Okusam anlatamam.
İçime dolan kışın o soğuk buz gibi havasını…
Bir solukta tüketmek de istemem soğuktan buharlaşan nefesimi. Güzelinden yaşanılası sessiz tebessüm hallerim.
Ve evet bende kalan var etmede kalıcılık adına yaşama heveslerim.
Hayat, tesadüfleriyle bir mucizenin gizemi gibi. Akıcı ve serüvenimsi.
Okuduğumuz kitaptaki mısralarda olduğu gibi çoğu kez.
Bazen insanlar olmak istediği karaktere ya da okuyup da gözünde canlandırdığı seyri sefer serüvenin içinde akılcı bir şekilde var olduğunu özümser.
Nedendir bilinmez.
Zorlar da inadına bir nevi.
Kendisinin var olma sebebiymişçesine benlik çerçevesinde kendini var eder.
Öznelsel olmak içinse, evet onaylar teyit ettirir. Sebepli sebepsiz kendine ispat gibi.
Okuduğu başucu kitabının içine sığışır zoraki.
Her zaman olduğu gibi bir anda uykuya dalarcasına oluverir.
Artık her şey daha akıcı bir o kadar da somuttur.
Ve evet her şey gerçektir gözünde şimdi.
İşte tam da istediği olmuş ve beklentilerinin içinde kendince mutludur. Sanılanın aksi olmamıştır.
Çok da uzak değildir artık hiç bir şey. Aslında gözlerini yumduğunda kitapla bütünleşmiştir. Tam da benimsediği o karaktere bürünebilir artık. Mekana girer ve etrafındaki tüm kapıları kapatır. Bir tek kendisini içeri alana kadardır geçen süreç.
Son olarak da bütün duyularını kapatmasıyla sanki bir anda ışınlanır. Karakterle bütünlemiştir bile. Ya da yalnızca şehrin ortamında var olmak adına içinde yer eder.
Misal birçok insan neler hayal etmez ki?
Hayata dair yaşamakta olduğunun misli güzelini ve kalitelisini kendinde hayal eder.
Ya da lotodan çıkacak ikramiyeyle özellikle birçok insan akıl almaz hayallerle kendini nasıl tatmin etmez ki?
Gerçek olmayacağını bile bile var etmek istemesi gibi.
Bütün bu istekler sıralansa sonu ucu bucağı yoktur hayallerin ve hayal kurmanın.
Ya da kendi masumiyetinde saf ve temiz duygularıyla var edene kadarki süreçte elbette ki beklentileri son bulmaz.
Kendini veyahut bulunduğu ortamı düşler.
Bütününü ele aldığında ise umudu hiç tükenmez.
Hayalleriyle mutlusuysa, bir başınaysa en sayar kendini.
Aslında çok insana çok şeye de gerek yoktur bazen.
Ya da herhangi bir lüks ortama. Veyahut salaş ve kendine en nahif bir yerde ise olası.
Spontane gelişen doğal mekanlar dahi olsa çok kalabalıklar da bazen boğar insanı.
Ne sebepten olursa olsun çoğu zaman kişi kendine konduramadığıyla yola devam etmez.
Kendiyle var olmak ister.
Sebepler üretmeksizin bu yalnızlıktan esinlenip sızlanma serüveni hiç değildir. Belki de kendi öz benliğini arayış yolculuğudur.
Kış güneşi yakarken bazen de kavurur.
Soğuk olduğunu hissettirmeden seni üşütür.
Son anda buz kestiğini ve onun soğuk keskinliğini iliklerinde hissedersin.
Böyle bir günde dolaştığınızda iyi-kötü, güzel-çirkin her ne kadar doğada oluşan durum varsa ayrıntılarıyla beynimizi kurcalar.
İşte o anda aklımızdan neler geçmez ki?!
Mevsimsel dönüşlere tanıklık ediyor olmak;
Kâh ilham verici,
Kâh melankolik,
Kâh duygusal,
Kâh mutluluk vericidir çoğu zaman.
