SONBAHAR YAPRAKLARI
Sonbahar Yaprakları;
Tınısında çoğu kez hüznün acılarını barındırır.
Gövdesiyle dalları ağacın var olduğu anda ve zamanda geçmişe, geleceğe ilham olur.
Bazen de rüzgarın etkisiyle birikir, çok sesli müzik olur.
Yeryüzünde şarkı olur, kulağa hoş gelen nağme olur.
Sessizliğine de seda olur.
Bazen yanık bir türküyü hissettirir.
Süzüldüğünde umudu düşüşünde ayrılığı hissettirir.
Ya da ağıttır gidenin ardından;
Kavuşamamayı düşündürür.
Çoğu kez sevgilinin sonbaharla bütünleşen söyleti şiirleri olur.
Hazan zamanı geçmişin renginde takılı kalır,
Soluklaşır kurur gitgide yapraklar…
Rüzgarın ahenkli esintisine ayak uydurur itaatsizce.
Bazense döne döne düşer yapraklar..
Çoğu kez seslerin nağmelerini çağrıştırır uğultusunda ya da yazı olur satırlara…
Her biri geçen zamanın ruhuna bırakır hazin ayrılıkları…!
Hüznünü geçmişin üstüne birer yorgan misali örter.
Gün yüzüne bir daha çıkmamacasına…
Beraberinde saklar her bir anıyı, acıyı gizler.
Yine de durmadan ardı sıra salına salına düşer.
Ta ki ağacı çıplak bırakana kadar.
Hızla ve inadına birer birer…
Düştükçe çoğalan yapraklar, birbiri üstünde adeta öbek olur.
Çoğu rüzgarla kuş misali göklerde savrulur, küme olur.
Sonunda toprakla bütünleşip fosil olur.
Her bir yaprak geçip giden sonbaharla olası geçmişteki yaşanmışlıklara bir ders olur…
